:-)

Ontspanning tijdens de blok - ik ben voor!

(En nu maar hopen dat Wim dit niet leest)
ik vond het een zalige girls' night out :)

kerstsfeer

Merk op: Het is NIET fijn als je een cadeautje koopt, en dat dan 'spontaan' ontbrandt!

Door de ogen van de pers

Als mensen van de VRT in Ieper rondlopen en je interviewen in verband met Yves Leterme, en je eigenlijk wel stiekem op tv wil komen, dan heb ik één tip:
antwoord als een kip zonder kop.


Met genuanceerde en ietwat doordachte antwoorden waren ze precies niets. Dat paste niet in hun plaatje dat ze wilden ophangen. We zullen eraan denken de volgende keer.

Het Groot Dictee

Gisteren heb ik in mijn gezellige zetel vanaf zin 4 meegeschreven. Conclusie? Een dikke merde dat je in één woord verschillende fouten kan maken...

Woord van het jaar

Ik heb het al eens over wiiën gehad. Dit is niet het woord van het jaar 2008 geworden. Swaffelen is dat wel. Het loont de moeite eens op te zoeken wat dat betekent.

Ik betwijfel of veel mensen dat woord vaak gebruiken. Ik hoop het niet eigenlijk.

Tjah.

"Ik heb hoofdpijn en ik heb het warm."
"Misschien omdát het warm is, heb je hoofdpijn."
"Ik zal wel koorts hebben."
"Kom eens hier, dat ik kan voelen."
"Oei, jij hebt precies warmer.
Ik zal wel koude koorts hebben dan."

Mannen hé...

Max Frisch

Ik ben toch wel fan.

Eventjes mevrouw B.

De faciliteiten van onze school zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Gisteren was er in het leslokaal een raam geforceerd. Na drie kwartier bibberen had de docent beslist dat dit eigenlijk niet de meest aangename manier van werken was. En omdat een nieuw computerlokaal vinden nogal wat voeten in de aarde heeft, hebben we deze poging maar niet ondernomen. Gewoon, hup, het kantoor van de docent binnen. De docente met wie het kantoor gedeeld wordt, was toch niet aanwezig. Het kan toch wel voordelen hebben, zo enig studente zijn. En die bureaustoel zat best goed :)

Vier op een rij

De Wii, de populaire spelcomputer van Nintendo, zit volledig in de lift. En spelling zit nu eenmaal bij mij steeds in de lift. Gisteren kreeg ik een e-mail waarin stond hoe je het afgeleide werkwoord schrijft.

Wii-en en wii'en was geen optie. Wiien en wiiën wel.
't Is de laatste geworden met 4 puntjes op een rij.
We do have a winner!

Respect, Sofie

Vandaag is met veel bravoure de actie Music for Life ingezet. Een week voor kerst gaan drie Stubrugod(inn)en het Glazen Huis in, en overleven ze een week op sapjes. Inclusief Sofie Lemaire. En dat terwijl het kind op 19 november, de internationale dag van het toilet, bekend heeft dat ze toch wel zo'n twaalf keer per dag naar het kleinste kamertje moet om wat vloeistof te lozen.

Wat een stunt. Nu ze op drank moet overleven, kan er meteen geld ingezameld worden doordat Sofie het record 'aantal keer toiletzitten per dag' gegarandeerd verpulvert.

Dit verdient respect, echt waar.

Terreur

Zeg, da's toch ongelooflijk hé, dat filmpje gisteren op het nieuws.
Voor wie het nog niet gezien heeft, zie hier.
Die gemaskerde mannen met een bomgordel om, met op de achtergrond spandoeken met Arabische tekens. Het dreigende islamitische muziekje... En dan in het Nederlands ondertiteld. In het Nederlands; En niet in het Frans. Zend anders nog wat meer verdeeldheid ons kleine landje in.

Tssssssssk.

Sneeuw

Nu overdrijven ze toch wel hé. Zone 30 op autosnelwegen. En zone 10. En zone 5.

Een raad aan iedereen die ooit bij sneeuwweer rijdt: vermenigvuldig de tijd die je anders rijdt met 2,5, en dan is de kans reëel dat je niet vééél te laat aankomt.

Mvg
Jozefien, die gisteren bijna drie uur in de auto zat om 100 km te overbruggen

Sint

Dit weekend ben ik nog eens in Ieper. Op zich al memorabel genoeg om op m'n blog te vermelden. Daarenboven komt nog eens dat ik nog wat te goed had van de goede Sint. Chocolade, marsepein en een rat. Dit vond ik wel fijn.
Maar eigenlijk, vertrouwde m'n zusje me toe, kreeg ik dat van mama. Sint-Maarten is ook zo iets raars hé. In het overgrote deel van onze vertrouwde leefwereld komt Sinterklaas langs. Zo ook in Anneleens leefgroep. En daar is het écht de sint, want mama's komen daar niet.

Verplaatsing

Hoe deze week eruit ziet:
Ameland - Den Haag - Brussel - Ieper - Brussel - Antwerpen - Düsseldorf - Oslo

En daarna zal mijn leefwereld wel weer een beetje kleiner worden. Al dat territoriaal gedoe is toch niets voor mij.

Tijdgenerator

Geregeld ga ik naar de fitness. Zelfs als ik vreselijk veel anderen dingen te doen heb. Want in de fitness staan van die intelligente toestellen. Die vragen dan "Meer tijd? Druk op enter"
Precies wat ik nodig heb, denk ik dan. En ik drukdus op enter.
Maar de toestellen lijken mij toch wel een beetje kapot. Het enige wat er gebeurt, is dat ik langer stilstaand fiets. Extra tijd(verspilling)?

Winteruur

25 uren in een dag. Ze zouden dat meer moeten doen.

Norge

Na heel veel getwijfel en gedoe hebben we uiteindelijk beslist om tóch te gaan. Noorwegen, here we come!

Freue mich schon riesig drauf!

Sprookjes

Doornroosje it'll be...

Melk

Wist je dat kinderen die het woord lait nog nooit gezien hebben, dit uitspreken als light?

MB

Sinds dit weekend kan ik wel zeggen dat ik spicey ben!

Estee

Welkom op deze wereld, klein wondertje.

Vertaalmachines

Voor het vak Vertaaltechnologie moeten we (ooit) een kleine presentatie geven over een opgegeven onderwerp. Ik heb Linguatec gekozen.

En ik vind het grappig. Als je Joyeux anniversaire machinaal laat vertalen, krijg je Merry birthday.

Fashionqueen

Ik paste in een zwarte broek, de verkoopster gaf er gratis bretellen bij en mijn moeder vond dat een paars truitje er beeldig bij zou staan.

En opeens ben ik hip gekleed.

Yeah.

Jeej!

Ik mag terug naar school. En ik ben blij. Want nu wordt het rustiger dan de voorbije weken. En dat wil al iets zeggen.

Nowp

niet dus... Maar 't is niet zo erg.

Zou het lukken?

Met al die keuzevakken die op hetzelfde moment vallen, wordt het écht kiezen. Niet eens de tijd hebben om alle vakken te volgen die je wil, 't is erg gesteld met de wereld.

Daarom heb ik besloten mij in bochten te wringen, en tóch iets speciaals met die keuzevakken te forceren. We zullen zien wat het geeft...

Vervolg vakantie vertaling

Van een mooie v-alliteratie gesproken, hierboven. Maar goed, dat wou ik niet zeggen.

't Is het volgende:
Als mensen je vragen voor een nieuwe, onvoorziene vertaalopdracht, en er in de mail bij staat "Hopelijk zou dit lukken, want de vertaling van de didactische kit Basis Onderwijs was heel goed", dan mag je toch wel heel erg blij zijn met zo'n compliment hé. En ook wel trots en zo.

Aantekening

Als je in een appartement woont zonder huurcontract, terwijl het ook niet je eigendom is, ben je dan eigenlijk een kraker?

Files

Voor dag en dauw sta je op. Ook al duurt het weer wat langer eer het licht is, de files beginnen steeds vroeger en vroeger. Om kwart voor zeven tuf je al richting Antwerpen, vanuit Brussel. Dat is wel leuk, want de meeste mensen komen eigenlijk in de omgekeerde richting. We rijden gestaag door, terwijl aan de andere kant van de weg weer een serieuze file geboren wordt. Als slecht karakter kan ik het niet nalaten even in mijn vuistje te gniffelen. Wij zullen wél vroeg op ons werk zijn.

Ja, tarara.
Een afrit gemist, waardoor we zélf die file langer mochten maken.
Maar ik heb toch lekker niet in de kou moeten wachten tot de eerste werknemer hier in Broechem mij zou binnenlaten.

Stekkers

Kennen jullie van die stekkerverdelers met een schakelaar? Als daar je computer op aangesloten staat, en je dan per ongeluk op die schakelaar duwt met je voet, raak je alles dus kwijt hé...

Vakantiewerk

Het heeft wel iets, zo vroeg in de morgen opstaan om naar de fabriek te gaan.
Iets niet zo positief weliswaar.
Zei ik vorig jaar ook al niet dat ik niet meer wist waarom ik teruggegaan was naar de fabriek?
Maar hey, eigenlijk valt het al bij al wel mee.
Behalve dan dat ik de shampoovlekken niet meer uit m'n kleren krijg. En met zulke producten wassen jullie je hé mensen. Ik niet. Ik heb momenteel een degout van zeep. (Welja, eigenlijk niet. Maar het klonk zo mooi.)

Memories

Gisterenavond kreeg ik een mailtje van een meisje dat dit jaar Leipzig onveilig gaat maken.
Of het inderdaad zo is of ze zich nog eens moet inschrijven aan Uni Leipzig.
Jazeker.

Of alles daar al geregeld is?
Nee hoor. Bijlange niet.

De illusie doorprikt.

Brams birthdaypresent

Vorig jaar had ik een mooi geïllustreerd verslagje geschreven over Brams bootcamp. Coole foto's en zo. Dat was wel tof.

Dit jaar heb ik geen foto's genomen tijdens Brams nieuwe bootcampervaring. Het bootcampgehalte lag nu eenmaal te hoog.

Geen foto's dus, wel herinneringen. En omdat we nu eenmaal groot van hart zijn, heeft de Ourthe ook twee herinneringen aan ons gekregen. Als er iemand toevallig nog een afvaart doet: de blauwe trui en de geruite witte broek zijn van ons!

Wederzien

Wat doet een mens om een leuke foto te nemen?
- Crowdsurfen op de tonen van Balthazar
--> Nèèh. Al bij al geen slecht plan, maar dan moesten we toch iets vroeger komen.
- Je subtiel naast Roel Vanderstukken positioneren om de Vismarkt
--> Nèèh, net iets té puberaal.
- Heel gewaagd op het Ladeuzeplein op het topje van de naald gaan zitten.
--> Nèèh, als ik al niet door het oog geraak, lukt het topje ook niet. Mij belachelijk maken zat er deze keer niet in.
- In een ondergrondse parking Anneleens stoel uit de koffer halen, en erop gaan zitten.
--> Joaaaaaaaaaah, super goed idee!



Merk trouwens op hoe zeer ik mij vastklamp aan de stoel, terwijl Anneleen haar ontspannen gelaatstrekken onthullen hoe blij ze is met de hereniging van zichzelve met de stoel.

Hier sta ik nu, de blogpost te typen (flauw woordgrapje, maar ik kon het niet laten.) Zitten zit er imers niet meer in (ok, nog flauwer. Ik hou er al mee op.)

Keivet

Gisteren hebben we Veerles verjaardag gevierd. Het was echt pierre grasse.
Vandaag ga ik naar mijn vriendje, en morgen naar Marktrock.

Laat de vakantie maar duren :)

Mummies en al

Wat moet een mens ervan denken, als haar vriend met iemand anders naar een avant-première gaat?

1) dat ze blij mag zijn dat ze niet mee hoeft: hij weet dat ze die film toch stom zou vinden
2) dat ze zelf ook al de plek van een lief eens heeft ingepikt bij een avant-première

Ok. Aanvaardbaar.
Geen hoogoplopende gemoederen.

In de ban van de vis

Door de vakantiejob, die ik deze middag afgerond heb (applausje voor mezelf), ben ik volledig in de ban van de vis. Het kan raar klinken, maar het is nu eenmaal zo.

Kijk zelf, en begrijp (of ook niet) waarom ik vissen interessante wezens vind:

Scholle


Der Knurrhahn
Last but not least: Kliesche

Wat een rare beesten hé.

Volgende keer
alweer
een nutteloze blogpost


adiós! x

Origineel

Pieter wou 'origineel' doen door de naam van de geadresseerde op het vakantiekaartje fout te schrijven. Grapje eerste klas! Ha... ha! (kuch.)

Nu wil het toeval dat de geadresseerde in kwestie ons overtroffen heeft: zowel naam, huisnummer als postcode waren een beetje fout.


En dan wordt het tóch nog echt witzig.

Malchance

Dan verwarmt je kont al eens een terrasstoeltje in onze Oost-Vlaamse hoofdplaats, ter ere van de Gentse feesten.
Dan waggelt er al eens een strontzatte [censored] op je af. (Beeldschetsend detail: zijn haargrens was al meer veranderd dan het kleur ervan)
Dan heeft die mens al eens centen, inclusief naamkaartje.
Dan biedt hij mij al eens drie, vier appartementen in Knokke aan (hij was zelf de tel een beetje kwijt).
Dan nog vertikt hij het om mij er eentje te trakteren.


Malchance, echte malchance.
Alhoewel...

Back

Hier ben ik weer. Juich, jodel (al hoeft dat niet per se) en maak een vreugdesprongetje (met een kleintje ben ik ook al tevreden). Portugal was tof. Leuke stadjes gezien, fijne natuurwandelingen gemaakt, gemerkt dat Port best wel nog lekker is en mijn moeder over een twee meter hoge poort zien klimmen. De vakantie was dus zeker en vast geslaagd.

Nu ben ik al een dagje terug in Ieper. Da's op zich wel plezant, maar die rommelmarkt voor onze deur op 21 juli mogen ze echt wel achterwege laten. Stel je voor: je staat nog met één voet in je huis, en de andere schuift al uit over een of ander 'antiek' potje dat een bijna bejaarde snor probeert aan de man te brengen. In je val probeer je je vast te klampen aan een levensgroot Mariabeeld, dat dus ook onfortuinlijk ten onder gaat. De scherven springen in het rond. Alhoewel het om goedkope plaaster gaat, schaadt die toch de nog goedkopere kleutertekeningen, die men desondanks voor veel geld probeert aan te prijzen.
Resultaat: boze blikken alom, een geschaafde knie en dito imago (voor eventjes toch. Beide.)
Maar uiteindelijk kan dat toch wel de moeite waard zijn...

Nèèèh, 'k blijf wel gewoon binnen. Met zo'n weer is dat niet eens vreemd.

Het wordt echt...

Waar mensen zich toch mee bezig houden als 'reisvoorbereidingen'. Met draadjes en een gevaarlijk warme soldeerbout spelen bijvoorbeeld...

O ja, ik ben het niet.
Verbranden, daar doe ik niet meer aan mee.


Zaterdag, vroeg in de morgen (uhu!), vertrekken Pieter en ik op reis. Dus die draadjes, dat moest toch dringend eens gebeuren.

Levend, niet schoppend

Ook al geloof ik het zelf amper, ik vertoef nog steeds onder de levenden. Alhoewel, amper geloven.... Mijn billen herinneren me er wel aan, dat ik nog leef. Da's ook een manier natuurlijk.

Wat heb ik ondertussen gedaan, terwijl ik jullie - op internetair vlak dan toch - verwaarloosd heb?
- vriendjes in Leipzig gezien. Het was zalig. Eigenlijk wou ik er niet meer weg.
- op school langs geweest, om wat meer info te krijgen over de stage die ik in september zal doen
- bij Bram en Steppe langsgeweest, en ontrafeld hoe je nu eigenlijk aardbeien kan klaarmaken.
- met de klasvriendjes naar zee geweest. De herinneringen zijn nog heel levendig (auw)
- m'n rapport en m'n voorlopig getuigschrift gaan afhalen op school. Drie maanden vakantie!

En wat doen we dan om deze drie maanden feestelijk in te zetten?
Mwaa, toch maar even thuisblijven zeker.

Blij!

Daarnet heeft Bram van Ryckevelde mij opgebeld. Ik heb blijkbaar een van de beste taaltests afgelegd (hiep hiep hoera!) en mocht ik nog geïnteresseerd zijn, dan mag ik het educatieve pakket voor het lager onderwijs vertalen. Wel ja, ik ben nog steeds geïnteresseerd , echt wel :) 'k Vind het super!

Dit is trouwens - alweer - mijn laatste bericht voor eventjes. Niet omdat ik mijn leven vrij saai vind - dat was twee berichten geleden wel nog de oorzaak van het verwaarlozen van deze blog - maar omdat ik mijn leven zo ongelofelijk boeiend vind. Morgenochtend vertrekken Pieter en ik naar Leipzig voor een viertal dagen. Eens zien hoe goed de Erasmussfeer daar heeft stand gehouden, zo zonder mij.

Tschau! xx

Auto's

Je kruipt achter het stuur van een auto waarin je nog nooit gereden hebt.

Staafje om je ruitenwissers te bedienen op de juiste plaats? Check.
Het knopje om de lichten aan te zetten? Check.
Mijn drie pedalen op de juiste plaats? Check.
Je hoeft je versnellingspook niet te mishandelen om de auto achteruit te laten rijden? Da's ook in orde, check.
Spiegels juist afgesteld? Check.


En dan begin je dus te rijden.
Alles in orde. Tot het warmer begint te worden.
Want je vindt het knopje om het raam open te schuiven niet.

Zucht.

Spannend

Vandaag werd ik opgebeld in verband met die sollicitatie (zie vorig bericht). Maandag mag ik een taaltest afleggen.

Da's nog spannender dan examens, wow!

Verkakt

Dan schrijft een mens al eens een sollicitatiebrief, en dan zet ie der een fout in. Why?


Jaja mensen, ik leef nog. Alleen heb ik tijdens deze uiterst interessante periode niet zo veel uiterst interessante dingen te melden. Behalve dan dat ze op van die verkooptelevisie slakkengel willen aansmeren (wat een woordspeling -examenhumor-) om je een natuurlijke facelift te geven. Sure.

Wischiwaschi

Omdat filosofie soms zo mooi kan klinken: "Das Dasein ist ein Seiendes, das nicht nur unter anderem Seienden vorkommt. Es ist vielmehr dadurch ontisch ausgezeichnet, dass es diesem Seienden in seinem Sein um dieses Sein selbst geht". (Heidegger)

Denkt die mens nu echt dat het duidelijker is geworden? Een echte toegevoegde waarde kan ik niet echt vinden in deze definitie...

Stage!

Erik Uytterhoeven. Onze academisch secretaris, trajectbegeleider en nog veel meer. Onder andere is hij ook e-mailer van dienst voor interessante stageplaatsen of eventuele vakantiejobs. Dankzij hem loop ik in september stage bij ISDG. Dank u wel.

Ik kijk er al naar uit!

Levensloop

Ik was tien en ik was sportief. Wekelijks volgde ik balletles. Eind mei, begin juni was er opendeurdag. In de kleedkamer oefenden we onze pirouettes. Een hand in mijn gezicht, en dan een blauw oog.

Ik ben twintig en ik ben sportief. Dagelijks sta ik op mijn crosstrainer. Eind mei, begin juni. Gelukkig geen opendeurdag. In de slaapkamer cross ik erop los. Een stok in mijn gezicht, en inderdaad...

Zal ik sportief zijn als ik dertig ben?

Blij

De bachelorpaper is ingebonden en - nog veel beter - ingediend! Nu zijn we blij en leren we spelling en grammatica! En zijn we blij.

Ba-pa

Stel: ik schrijf een zin op het einde van een alinea, met als bedoeling een conclusie neer te pennen. Als commentaar krijg ik " erläutern, weshalb dies so unbedingt sein muss!"

Loopt er iets fout, of is dit gewoon een idee?
Jaja, het is me wat, die bachelorpaper...

En welk schrijverstype bent u?

In het handboek redactie (p. 132, 'k ben te lui om te zoeken wat het uitgavejaar is. Maar de achternaam van de auteur kan ik je wel meegeven: Lydia Vroegindeweij. Grappig hé) kwam ik de vijf schrijverstypen tegen. Het is wel grappig om te zien hoe makkelijk je je in één type kan plaatsen. Weten jullie wie ik ben? En wie jullie zelf zijn?

Hier gaan we!

1. De ideeënmaker: deze auteur is zeer sterk in de voorbereidende fase. Ideeën over hoe het kan of moet stromen volop, en hij wordt daar zelf meestal erg enthousiast van. Als het erop aankomt om de ideeën te structureren tot concrete teksten, kan het proces veel moeizamer verlopen.
2. De verzamelaar: de verzamelaar, ook wel documentalist genoemd, verzamelt allerlei bronen. Zijn bureau is overladen met mapjes met knipsels die allemaal van pas kunnen komen bij het schrijven. Zelfs en verfijnde rubricering in een zelf ontwikkeld systeem komt voor. Maar het echte schrijfwerk wordt steeds uitgesteld.
3. De architect: deze auteur bouwt een duidelijke structuur in de opzet van de tekst. Het strategisch voorbereiden van de schrijftaak gaat prima, maar hij kan wel moeite hebben met het uitvoerende werk.
4. De dichter: dit is iemand die zijn creatie beeldend ontwerpt en zich uitput in mooie woorden en creatieve vondsten. Soms is deze auteur geneigd zich erg door zijn eigen fantasie te laten meeslepen en voldoet de tekst niet aan het doel waarvoor deze moet worden gemaakt.
5. De eindredacteur: de auteur die zich als eindredacteur opstelt, is heel goed in het reviserenv an teksten als ze er eenmaal liggen, maar hij heeft wel veel moeite met het op gang brengen van de ideeënstroom.

Pretty obvious, no?

Liefde is...

een zelfstandig naamwoord.

En eigenlijk had ik deze zin al een paar keer meer hebben moeten lezen. Maar kom. Uit eerbetoon mag hij toch op m'n blog.

Hopeloos?

Vandaag kreeg iedere Vlekhostudent een mailtje in zijn mailbox. "Tips en handige telefoonnummers" stond er als onderwerp. Dat is wel lief. Examens zijn verschrikkelijk zwaar, en tips zijn meer dan welkom. En qua telefoonnummer kunnen ze dat van de ombudsvrouw er wel bij vermelden. Stel dat je een foute trein genomen hebt, en te laat op je examen aankomt, dan kun je dat ten minste laten weten. Maar neen hoor. Geen telefoonnummer van de ombudsvrouw. Van wie dan wel?

Goh ja... de zelfmoordlijn.
Voor de mensen met interesse: 02/649 95 55

En dan nog zeggen dat onze examens niet zo zwaar zouden zijn.

Tempest II door de ogen van de professionals

Pieter belde mij daarstraks op. Hij wist mij te zeggen dat er op Het Journaal een stukje werd uitgezonden over Tempest II. Een beetje verontwaardigd klonk het door de hoorn dat "ze de levendigste stukjes van de voorstelling hebben laten zien, en het voorstelden alsof het aantrekkelijk was".

Omdat ik vandaag gewoon heel nieuwsgierig ben, ben ik ook maar een kijkje gaan nemen (dit zijn overigens geen krampachtige pogingen om mij niet met schoolwerk bezig te houden. Het vloeit er net allemaal door uit) op de site van De Redactie. Ikzelf heb het stuk niet als aantrekkelijk beschreven, omdat ik het niet snapte en eigenlijk de hele tijd gefrustreerd - en ook lijdzaam - toekeek.

Soit. Al snel vond ik het artikel terug. Ik neem aan dat het een wat afgeslankte versie is van wat er op de televisie te zien was, maar het geeft toch meteen een beeld.

Bovendien geeft het ook tekst. Dit staat er te lezen:

za 17/05/08 - In de Brusselse KVS is een opmerkelijke productie te zien. Tame Iti, een activist die opkomt voor de rechten van de Maori's, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland, danst er in de voorstelling "Tempest II".

Zoals de titel aangeeft, is het stuk -losjes- gebaseerd op William Shakespeare, want ook zijn "The tempest" gaat over macht en onderdrukking.

"Terrorisme is niet uitgevonden op 11 september", Lemi Ponifasio, de regisseur van het stuk. "Gekoloniseerde volkeren worden al 500 jaar lang geterroriseerd".

Naar die onderdrukking van de Maori's verwijst "Tempest II". Tame Iti, wiens lichaam beschilderd is met traditionele Maori-tekeningen, heeft in Nieuw-Zeeland onderdukking zelf ondervonden.

Hij spreekt het publiek toe in de taal van zijn volk. "Het maakt niet uit dat niemand de taal begrijpt", zegt hij. "Iedereen kan er zijn eigen verhaal bij verzinnen".

Excuseer, ik weet natuurlijk ook wel dat een journalist zijn mening niet zal weergeven, en enkel de feiten, maar sommige dingen storen me toch wel een beetje.

1) die titel mag die verwijzing naar Shakespeare dan wel aangeven, maar als je dat niet toevallig leest, of als dat niet ter sprake gekomen was in het interview, dan ruik je dat dus niet hé. Ik vind het echt verkeerd om dat als zo vanzelfsprekend voor te stellen

2) Fijn dat het gequotet wordt, dat iedereen er zijn eigen verhaal bij kan verzinnen. Ik kon het alleszins niet. En doordat de journalist enkel objectieve info geeft, kunnen we helemaal niet afleiden of hij dat wel kon. Jammer...

Bekend!

Een docent heeft een kwartier geleden een e-mail gestuurd. Eigenlijk te categoriseren onder 'spam' maar omdat we nu eenmaal heel bereidwillig zijn om te helpen, heb ik de enquête braafjes ingevuld. Toen de vraag "mijn toekomstige werkgever kan mij terugvinden als hij mijn naam googlet" op het scherm verscheen, was ik eigenlijk vrij zeker dat dit wel het geval was.

Maar nieuwsgierig als ik ben, heb ik mijn naam opnieuw gegooglet, om te zien welke sporen ik ondertussen nog zoal heb nagelaten. Mijn naam komt onder andere twee keer voor dankzij facebook, eenmaal op de site van de unief van Leipzig (leve het werkstuk van Valenz) en -hieperdepiep- ook eenmaal op de site van de enige echte HUBrussel. Mijn Erasmusblog pronkt er in volle glorie. Meer zelfs, er wordt ook gerefereerd naar deze blog, waar jullie deze woorden nu lezen.

Naast mezelve zijn ook Greet, Elien en Anneleen hierdoor superbekend aan het raken. Een foto van ons in Berlijn siert alles wat op. Voor de nieuwsgierigen onder ons, dit is de link.

Tempest II

Gisteren was het weer recensietijd. Deze keer was het stuk minder mijn ding, maar aangezien ik dan toch mijn schrijfsel ingediend heb, kan ik het evengoed aan al mijn lezertjes laten zien (deze versie is al aangepast - met dank aan mijn docent)

Lemi Ponifasio / MAU

TEMPEST II

Hun wereld door hun ogen

Als je in het KVS-gebouw de theaterbol binnenstapt, kom je letterlijk in een andere wereld terecht. Het is de wereld van Lemi Ponifasio, de regisseur van het stuk Tempest II. Hij projecteert niet het beeld dat de Westerlingen hebben over de Maori’s, maar schetst hoe de inheemse bevolking van Nieuw-Zeeland zichzelf ziet. Hierdoor legt hij genadeloos de onderdrukking bloot die een grote schaduw werpt op hun paradijs.

De lichten in de zaal doven heel plots. Het donker werkt beklemmend. Na een aantal seconden schrikt de hele zaal op door een overdonderend geluid. Op het podium staan een man en een engel met hun blik naar boven gericht: biddend proberen ze tot een betere wereld van geweldloosheid te komen. Als de man zijn gebed staakt, wordt duidelijk dat er nog veel te bidden valt. De rauwe kreten van onmacht die het engelenmeisje uitstoot, zijn bijna luguber te noemen. Uit haar lichaamshouding blijkt dat ze een zware last draagt. De voorstelling, waarin dans en theater verweven worden, draagt duidelijk een boodschap uit. In de dansen worden elementen van de inheemse Maoricultuur verwerkt; het theaterspel zelf vormt de basis van het verhaal. Tame Iti, die door zijn getatoeëerde gezicht een indrukwekkende persoonlijkheid uitstraalt, is ook in het echte leven een activist die opkomt voor de rechten van de inheemse bevolking. In deze voorstelling loopt hij begeesterd over het podium, terwijl hij gesticulerend zijn protest tot uiting brengt.

Het stuk draagt een beklemmende, bijna deprimerende sfeer over. Mensen zien af, stikken in stof, sterven. Zonder voorkennis blijf je zitten met een frustrerende onwetendheid, omdat het stuk niet makkelijk te doorgronden valt. Indrukwekkend is het wel. De regisseur heeft niet de bedoeling de kijkers een gezellige avond te laten beleven, maar streeft ernaar het publiek te raken door hen de andere kant te laten zien van wat zij enkel kennen als ‘het aards paradijs’.

Bedelaars aan huis

Gisteren kwam een vrouw huis aan huis. Toen ik de deur opendeed, stond ze al aan te bellen bij de buren. Om te vragen of ze geld kon krijgen. Jammer voor haar, maar ik ben niet rijk.

Aydin Teker - HarS

Gisteren heb ik samen met Pieter wat cultuur opgesnoven, in het kader van het KunstenFestivalDesArts. En omdat ik -geheel toevallig- er toch een recensie over geschreven heb, kan ik deze even goed met jullie delen. Je mag altijd laten weten wat je ervan vindt :) (De foto hier heb ik trouwens schaamteloos gepikt van op de site van de choreografe)

Harp tot leven gewekt

Een leeg podium met in het midden een eenzame harp. Deze eenzaamheid wordt benadrukt door eenvoudige witte belichting. Als golven sluieren witte gordijnen de muren van de Brigittinenkapel. Deze unieke locatie zet meteen een bepaalde sfeer. Het publiek wacht muisstil af tot er beweging komt op het podium.

Op deze stilte vangt Ayse Orhon, de danseres die de choreografie van Aydin Teker vertolkt, haar relatie aan met de harp. Heel traag, maar uiterst zelfverzekerd, leert ze haar tegenspeler kennen. Begeleiding van muziek blijft uit. Dit maakt de sfeer intenser, en alle toeschouwers kijken gefascineerd toe hoe de danseres met het instrument voortbeweegt. Af en toe bespeelt de danseres de harp wel, maar de muziek die we dan te horen krijgen, is eerder een toevallig gevolg uit de ontdekking van elkaars ‘lichaam’. Dramatische klanken, die de toeschouwers een kippenvelmoment bezorgen, benadrukken hun woelige relatie. Deze scènes worden afgewisseld met periodes van balans en rust. Naarmate hun relatie vordert, verandert hun duet in een samengesmolten solodans: de danseres verdwijnt langzaam tot aan haar middel in de klankkast en zo bewegen ze in ultieme samenhorigheid over het podium.

Choreografe Aydin Teker gaat steeds kunstzinnig te werk en probeert telkens iets experimenteels in haar dansen te leggen. In aKabi, haar vorige productie, werd er op uiterst hoge zolen gedanst waardoor de dans een prachtig spel van balans werd. Dit maal worden de grenzen afgetast met een harp die tot leven gewekt wordt. Het is werkelijk verbazingwekkend om te zien hoe een instrument de leiding in de dans kan overnemen. Dit experiment is uiterst geslaagd.

Tip

Aan al diegenen met een zwakke maag: beschimmeld brood is niet goed voor je.

Ramptoerisme

Eergisteren en gisteren ging festival Ten Vrede door. De Kreuners hebben we gemist de vrijdag. Jammer? Beetje maar :) De nachtelijke wandeling op het strand van De Panne is hoogstwaarschijnlijk meer de moeite geweest. Slijmerig zand kan trouwens enorm vies aandoen, als je er niet op voorbereid bent dat je daarin zult trappen. Er was ook een prachtige nachtelijke gloed te zien, net als de geur van verbrande champignons. Het is minder vreemd dan je op het eerste zicht denkt, dat deze beide zaken in één zin staan, want feitelijk hoorde bij die gloed ook een steekvlam en een grote wolk rook. We wilden de ramptoerist uithangen, maar uiteindelijk hebben we beseft dat de brandweer echt niet op ons zou wachten om te beginnen blussen. Tegen dat we daar geweest waren, was alle dolle pret waarschijnlijk al voorbij.

De volgende dag hebben we dat gelukkig goedgemaakt. Op Ten Vrede is een man hardhandig (allez ja, beetje maar hé) opgepakt door de politie. Merken jullie ook de ironie?

Voor de rest rulet Bart Peeters big time. En Petra ook. "Merci!"

Paper

Vandaag heb ik een docente gemaild om te vertellen da'k eigenlijk niet meer naar haar les ga. Mijn bachelorproef gooit roet in het eten. Ze heeft me teruggemaild dat ze het verstond en wenst me succes met alles. *Moment van algemene vertedering* 'k Vind het heel lief, echt waar. Merci.

En dan komt het hé. De zaging over de bachelorproef. Alhoewel ik jullie ga sparen. Je 20 uur intensief bezighouden met dat ding levert de volle drie pagina's opbrengst op. En als ik nu eens wist of ik goed bezig was hé... (Zie je wel dat het meevalt?!)

We zullen ons er maar opnieuw aanzetten zeker.
Greetz! (dit is stoer)

Gulle schenker

Ik zou kunnen klagen over mijn bachelorproef, maar ik doe het toch maar niet.
Ik zou kunnen schrijven over het fantastische weer, maar dan val ik toch maar in herhaling.

Daarom: dank aan mijn gulle Erasmusstad! 49 euro is (eindelijk) gestort. Die kunnen we alvast gebruiken om terug naar Leipzig te reizen en mijn bankrekening te sluiten.

Think positive

Vandaag heb ik een aantal opmerkingen gekregen die mij deugd hebben gedaan. Er zijn dus meer mensen gelukkig door het mooie weer. En ik profiteer er natuurlijk van.

En ik heb een goede daad gedaan. Jaja, ik ben trots.

Zomer

Ik zit in de zon, en ik ben gelukkig.

Dit mocht ook wel even gezegd

Twijgje

Er wordt een stokjesoorlog ontketend op het internet, en ik word erbij betrokken. Wat fijn. Andere mensen virtueel pijn doen met afgebroken takken en afgewerkte ronde staven (liefst uit metaal). En dit alles om te weten wat het dichtstbijzijnde boek van je belaagde is. Wel, ook dat zal pijn doen.

1. Pick up the nearest book of 123 (or more) pages.

Ha, the nearest book hier is een turf van 851 pagina's. Meer dan 6x zoveel als gevraagd. Het draagt de uiterst uitnodigende titel 'The Handbook of Discourse Analysis' en is Edited by Deborah Schiffrin, Deborah Tannen & Heidi E. Hamilton. Maar eigenlijk is het een compilatie van een veertigtal verschillende visies van wetenschappers die betrekking hebben op discours. Fijn.

2. Open the book to page 123 and find the 5th sentence.

We will refer to the poset relating the link and the prior context (in (6), {elements of a house}) as the anchoring set, or anchor.

3. Post the next three sentences.

"The relation between the link and the anchor, which we will refer to as the linking relation (cf. Strand 1996a), is always a poset relation. The relation between the anchor and the prior context, however, is not always a poset relation. Consider (7):

(7) a. I promised my father -on Christmas Eve it was - to kill a Frenchman at the first opportunity I had."


Wat een cliffhanger! Lees zeker het boek om te weten wat (7) b zal verkondigen. Spanneennnnnd!

En zo is mijn moment van stokjesglorie alweer voorbij. Ik gooi het stokje nu naar Simon, omdat er ook nog foto's van muizen op de blog terecht moeten komen. En ik vind dat Griet ofwel een blog moet opstarten ter ere van dit stokje, en haar eerste bericht eraan moet wijden, ofwel in een reactie op mijn blog haar stokjesmoment moet blootgeven. En als derde persoon neem ik Greet. Jij mag zelf kiezen hoe je de resultaten van je stokjesavontuur kenbaar maakt.

3 mei

Woehoew, ik spring als een puberaal kind in het rond - en nee, ik aap mijn dierbare nicht niet na, ik ben haar voorbeeld! - want ik heb een reactie van een BV op mijn blog!Ik ken hem namelijk. En hij kent mij. Maar ik ben niet bekend. Maar nu toch al een beetje meer. En ik heb van hem ook een rode Looza gekregen -met bloedsinaasappel, en niets anders (1 punt). En o ja, The Lord of the Rings was blijkbaar echt een beter idee geweest.


Nog iets? Nee, ik denk dat ik opnieuw moet gaan doen alsof ik saai ben.

Feestdag?

2 mei... Is het vandaag nu een feestdag of niet? Voor mij, en menig medestudent, alvast niet. Aan al de anderen: geniet er maar van. Wij zullen wel lachen als *wij* vakantie hebben.

Bachelorpaperlectuur

Ken je het gevoel, zo een zin lezen, de draad verliezen, en je afvragen wanneer hij eindelijk stopt?

Wel ja, hier had ik het weer:

Die Werkzeuge, die die Menschen beim Sprechen benutzen, sind die Wörter bzw. Bedeutungen inklusive Wissen über die konventionalisierte Zuordnung der Wörter zu bestimmten äußeren Formen (Lauten etc.) und über die Satzformen inklusive (i. R. intuitives) Wissen über die konventionalisierte Zuordnung von Wörtern zu Satzstrukturen und über die konventionalisierte Zuordnung von bestimmten Gedankenelementen zu Sätzen nach Maßgabe bestimmter Situationsbezüge (“pragmatisches Wissen”) usw. usw., sowie Wissen über die Konventionen der Zusammenfügung von Sätzen zu Texten und der Möglichkeiten der Zuordnung von Gedanken zu Gedankenkomplexen, die dann als Ergebnis, als Resultat eines geistigen Arbeits- bzw. Tätigkeitsprozesses aufzufassen sind und in Gestalt z.B. von (z.B. schriftlichen) Texten fixiert sein können. (Jäger, 2004, p. 116)

Zeg nu zelf: bij het usw. usw. (= enz. enz.) schiet je toch spontaan in de lach?

Bloempjes

We zijn naar de serres van Laken geweest. Je gelooft het nooit, maar daar was een tuin!

Met een vijvertje en al!

En er waren ook serres!

Verleidingsfoto

Plechtige communiefoto

Welriekende foto

En toen wisten we opeens waarom de groten eigenlijk achter de kleintjes moeten staan...

Bloempjes!

Merk de vliegende pot op. Dit is geen palmboom!

Dat, daarentegen, zijn wél palmbomen (met nog vanalles andere rest. Groen, noem ik dat).
Papa die een foto wou met ons allemaal erop. Als je nu even kijkt wie er ontbreekt, weet je waaraan het ligt als ik af en toe niet zo snugger uit de hoek kom.

Serres, in een serre! Ha!

Nog serre, en palmbomen!


Staan er andere mensen in de weg? Nee hoor, het bloempje, dat ben ik!


En last, but not least: het groen in ons tuintje!
Klasfoto


Wij zijn veelvraten en hebben nood aan twee barbecues.

Foto's?

Laten we, voor we iets anders zeggen, het volgende al maar ontkrachten:
1) Neen, ik ben niet lui
2) Jawel, de foto's zijn wel voor publiceerbaar

Maar internet doet vreemd, en deze blog nog meer. Als jullie de foto's willen zien, allen naar Facebook!

Het oerwoud

In de sfeer van het thema heb ik gisteren Safari gedronken. 't Was lekker.
En toen ik die Safari ging kopen, heb ik ook Choco Askoeken gekocht. 't Is lekker.

Foto's volgen. Voor diegenen die echt niet kunnen wachten:













(ooh, wat spannend)

Kaart

Ik heb ze! Mijn eerste elektronische identiteitskaart. Met een goed halfjaar vertraging en zo. De drempelvrees was groot, maar 't is dus in orde gekomen. De toegewenste hete kussen op de achterkant van het fotootje van Soeur Hélène worden verdrukt onder mijn stukje plastiek identificatiebewijs. Het heeft wel iets.

O ja, en het topje van mijn neus is geel op die foto. Het is nu al moeilijk om ervoor uit te komen, dus lach me er niet mee uit.

Punten

'k Heb vandaag mijn eigenste Esperantodiploma kunnen bewonderen. Wel ja, 't zou fijn zijn als ik even veel zou kunnen halen voor mijn bachelorpaper. Maar misschien zat het verschil er net in dat ik dat weekend niet door had dat je met die cursus een diploma kon halen...

Hees

In het Nederlands bestaan er stemloze en stemhebbende medeklinkers. En vandaag kan ik toveren: al mijn letters die ik uitspreek zijn vandaag stemloos.

Opmerking van een prof

Dat ik mijn bloot gat laat zien.

Maar ik kan ermee leven.

Treinplezier II

Heb ik ooit gezegd dat ik de trein niet tof vind?

Nee?
Wel, ik vind de trein dus NIET TOF!

Gisteren zou ik mijn aller Kirsten gaan bezoeken, nu die nog eventjes in het land is. Om 13u30 (netjes op tijd) kom ik aan in het station. Het is er vreemd. Een trein staat net buiten het station. Mijn autistische hart maakt een sprongetje. Zo hoort het niet!

Mijn realistische hart heeft een dipje, maar weet dat het nu eenmaal zo is, en gaat daarna op onderzoek uit.

Die trein staat er blijkbaar al sinds 12u40. Een slim kind -alleen niet op dat moment- was haar bagage op het perron vergeten. (Wat had ik gezegd over slim?) Slimme kinderen weten dat je je bagage best niet achterlaat, en daarom springt ze van de trein. Dat is evenmin slim als de trein al rijdt. Ze wordt afgevoerd, en de trein staat vast voor onderzoek. En nee, na anderhalf uur is die nog steeds niet vrijgegeven. Maar bij de NMBS werken ze aan een oplossing. Gelukkig. Ik hou van de NMBS, enkel al daarom.

Na een twintigtal minuten gekwaak samen met de andere passagiers (kun je ze al zo noemen als ze nog niet op een voertuig zitten?) kwam een Lijnbus ons oppikken. In het station van Komen-Comines (ja, wat een rare naam heeft die stad!) zou een nieuwe trein klaarstaan, die wel rijdklaar was.

Hoera, jochei, gejuich alom! Toen men zei dat het achterste deel verder zou rijden naar Brussel, en het voorste deel zou terugkeren naar Poperinge, hebben we allemaal wijselijk onze mond gehouden, en gewacht wat er zou gebeuren. Wel ja, een minuutje of twee achteruitrijden, een minuutje of tien wachten, en we kunnen vertrekken! Ja! WE KUNNEN VERTREKKEN!

Met de trein beleef je méér!

Zitn en al

't Is lang geleden dat ik zo blij geweest ben omdat ik gelijk heb.

Maar ik neem het ervan!
Nanananananaaaaaaa!
Prrrrt *steekt tong uit*


Huhum. En nu weer ernstig.

Een

Ik heb daarnet mijn laatste punten uit Duitsland te horen gekregen. 'k Moet zeggen: ik ben tevreden :)

Treinplezier

Gisteren nam ik de trein naar Brussel. Zonder vriendjes.

Gelukkig waren er andere mensen die wilden sociaal doen tegen mij. De eerste waren twee vijftienjarigen, gelmannetjes. Neem dit zo letterlijk mogelijk op. Met de gelpot in het zakje voelden ze zich veilig. Tot ze doorhadden dat een gelpot een deksel heeft. Dit deksel hoor je dicht te draaien vooraleer je die gelpot ondersteboven houdt. Opeens waren ze vies en vuil en wilden ze de gelpot door het raampje gooien. Toch bewaarde de dapperste zijn kalmte, en bedacht dat je met wc-papier het overtollige slijm wel kunt afvegen. Alleen jammer dat er op dat moment in geen van beider wc's toiletpapier te vinden was. En nee, ik heb mijn papieren zakdoekjes niet afgestaan.

De tweede groep die contact met mij zocht was zo mogelijk nog ... euhm, om het proper te houden, mogen jullie zelf een passend woord plaatsen. Acht man met een jupilerblikje in de hand. Dolle pret verzekerd! Vooral toen één -echt wel de plezantste, hij was verkleed als fluostift- besloot dat hij een levende jukebox was. En iedereen heeft het geweten. En weet je wat het raarste is van allemaal? Die gasten vonden zichzelf grappig.

Ik kan maar één ding besluiten: volgende keer wil ik mijn eigen vriendjes...

Een welgemeende

Nu het nog niet te lang geleden is, kan ik nog steeds iemand in de bloemetjes zetten. Op een zo vriendelijk mogelijke manier natuurlijk, voor de insiders. Ik ben een braaf kind.

Bij deze: proficiat, Nele & Renaat, met jullie trouw!
Leef jullie leven!

Internet

De hel. Je weet wel, die plaats waar internet niet werkt. Hier was het weer van dat. Deze morgen kozen we het nummer voor de klachten ivm storingen. Slechte keuze. "Onze lijn is helemaal niet gestoord, want we bellen vanaf die lijn." We zijn blijkbaar dom. Ik bel de dienst van onze provider. Internet werkt namelijk niet.
-Internet of e-mail?
-Internet.
-Zeker? Dus als je op het interneticoontje klikt, dan krijg je dus een fout? Google kun je dus niet krijgen? Het is niet enkel e-mail?
-Neenee, internet.

Zijn we dom?

Nee hoor. We hebben enkel computerproblemen. Net zoals Yves. Yves was degene die ik aan de lijn kreeg, en die mijn computerkennis getest had. En die besefte dat we écht wel problemen hebben met internet, en niet gewoon met onze e-mail. Yves had geen problemen met zijn e-mail, noch met internet. Zijn computer liep gewoon vast. Da's ook iets hé.

Metamorfose

Er was een reden waarom ik zo lang gewacht heb om nog eens te doen wat ik nu aan het doen ben. Tjah... Nu weet ik de reden ook opnieuw. En straks gaat fase twee nog in werking. Van het rampenplan? Wie weet.

Ervaringen

Terug van stage. We hopen nu allen dat de paasvakantie wat minder op kerstvakantie zal lijken (ik ben de sneeuw spuugzat!) en dat de temperatuur zichzelf wat opkrikt.

Voorts was het bijleren vorige week wederzijds. Niet alleen ik heb de kinderen wat bijgebracht, maar ook vica versa. Het was een mooie ervaring, maar de volgende stellen we toch nog maar eventjes uit.

Want vandaag volgt de tandartservaring!
*HORROR* (of ook niet)

Pasen

Een chocoladen kipje in het stopcontact en sneeuw in de tuin. Vrolijk paasfeest!

Voor de mensen die anders ongerust zouden worden: deze namiddag vertrek ik naar de buurten van Verviers. 'k Ga de kindjes daar in vijf dagen mijn West-Vlaams accent aanleren. Doehoei!

Nog eens?

Gisteren kreeg ik een wilkommen-bei-WILMA-Leipzigmail. 'k Heb mij toch maar uitgeschreven...

Lente

Regen, hagel, sneeuw, af en toe een beetje zon en een dode vinger. Dit kan maar één ding betekenen. Het is lente.

Geldzaken

Als je moet betalen voor 14 maart, mag dat, dankzij een telefoontje, op 19 maart eigenlijk ook nog.
En zo hebben we alweer iemand gelukkig gemaakt.

En mocht ik geheimzinnig overkomen: dit is volledig de bedoeling!

Saluton

Sinds gisteren spreek ik een beetje Esperanto. Enfin, dat is overdreven. Ik kan een beetje Esperanto ontleden na dit weekend. En dat is leuk. Echt waar. 't Is een aanrader, zo'n spoedcursus.

Tulibu dibu douchoo

Excuseer, maar dit is echt veel te grappig om jullie dit te ontnemen:

Ken Lee, van een Mariah Carrey-imitatrice. Ze moet toch nog een béétje oefenen.

Turbodenken

Nooit gedacht dat ik mijn aardappelen zou laten aanbranden, omdat ik te hard aan het filosoferen was. Je hebt me geïntrigeerd. Je moet het maar kunnen.

I wanna scream

Ik wil leren spreken. Je weet wel, goed spreken en al. En om dat te kunnen, moet ik dom leren kijken. Echt waar, het staat in m'n boek.

kabbelend leventje

Woensdag heb ik Anneleen en Renaat gezien in De Werf. Het was echt fijn, op de wetenswaardigheid na dat ik veel te veel gegeten heb.

Deze avond ga ik naar de cinema, morgen naar Verviers.
En o ja, kan ik van iemand roze ondergoed lenen?

Taalstage

Gisteren een mailtje gekregen in verband met de taalstage in de paasvakantie. Zaterdag kunnen we Verviers verblijden met onze aanwezigheid. Meer info volgt (voor mij alleszins)

Sehnsucht - fijne tijden

Ploew, vandaag konden we tweedejaars te woord staan die volgend jaar op Erasmus vertrekken. Heimwee! En net nu Tina mij zei dat haar kamer nog een halfjaar vrijstaat. Zucht. Ze gaat een halfjaar stage doen in Pamplona. Maar ik mag haar gaan bezoeken. Dat is wel leuk :)

Vrijdag was het ook leuk: Vlekho-galabal. Het laatste.

En omdat foto's zoveel meer kunnen zeggen dan woorden:

Tolkje spelen?

Sinds vandaag heb ik al mijn 2e semesterlessen minimum één keer beleefd. Vandaag zaten we twee uur in een tolkcabine. Ook al hebben we verre van getolkt, 't was toch wel vermoeiend, amai. (en herinner mij vooral niet aan het niveau van mijn Spaans - amai mijn voetjes). Mar het waren leuke oefeningetjes. Het was het dus wel waard.

We hebben trouwens superchique tolkcabines, naar het schijnt. Zoiets zouden ze ook nog in een godvergeten school in China hebben. En in de Europese Commissie, Genève en zo. 't Was wel tof speelgoed, ja.

Wokfeest

Normale mensen die wok eten met stokjes


Iets minder normale mens die aardappelen eet met stokjes (tip: met een vork floepen die patatten niet weg)

Ietwat normale mensen in een vrij normale compositie

de familiale genen beginnen op te spelen

Pieter en Steppe besluiten geen olie op het vuur te gooien. Motto 'doe zo normaal mogelijk en stook de rest niet op'


Kalm blijven, ook al is het moeilijk.
en hier is het hek van de dam




de climax

Stokjes en zo

Ik was al bijna vergeten hoe fijn verjaardagsfeestjes in België kunnen zijn. Met dank aan -en aan al diegenen, die nu hun naam verwachten: het spijt me- de chinese stokjes! Foto's die blaken van originaliteit -tjah :)- volgen hopelijk.

Ander goed nieuws: ik heb een vakantiejob! Vrijdag had ik sollicitatiegesprek -goed dat ik dat op voorhand doorhad (ik ben echt veel te naïef). Dankzij de koetsiershouding (ja hoor) ben ik dus 'aangenomen'. Fijn!

Deze avond neem ik traditiegetrouw weer de trein naar Brussel om 19.45 uur. Bereid jullie al maar voor!

Meer

Misschien is het om de kleine oppervlakte van ons landje te compenseren, maar in België is alles meer:
de prijzen zijn hoger, het aantal keer dat je nagefloten wordt door de mannelijke medemens ook (in Duitsland voelde ik mij al volledig onaantrekkelijk, het is goed terug in Brussel te zijn) en ik heb hier al vaker mijn voet omgeslagen dan tijdens mijn hele verblijf in het Duitse landschap.

Meer België, het heeft toch iets.

Wist je dat?

Wisten jullie dat je in België je zelf je fruit moet wegen, en die code erop kleven? Natuurlijk wisten jullie dat. Ik wist dat ook. Maar daarna niet meer. En nu weer wel.

En wisten jullie dat een kriek in Duitsland goedkoper is (kan zijn) dan in België? Je kan je hier -bijna letterlijk- blauw betalen.

Bovendien wisten jullie zeker niet -maar geloof het toch maar- dat er mensen bestaan die minimum even lomp kunnen zijn als ik. Maar hé, met die mixer op je eigen hoofd slaan, dat was toch een béétje expres?

Als slot: wisten jullie dat twee af en toe lompe kieksjes *kuch* vriendinnen erin geslaagd zijn om gisteren lekkere pannenkoeken te bakken? Wij hebben het alleszins wél geweten

Ich bin zurück

In de twee betekenissen van het woord. Van de zin eigenlijk. Je weet wel, zo in de zin van "ich bin zurück, ik ben weer in België en moet weer Vlaams (Frans?) spreken" en ook van "ich bin zurück op het internetlandschap." Jippie!

Hier ben ik dus weer, alive and kicking. Voor degenen die het niet geweten hebben, dit is mijn vervolgverhaal op mijn erasmusleven. Mocht je evenveel heimwee hebben als ik, check hem nog even. Deze blog hier is een experiment. De hamvraag luidt: "Is Jozefien saaier in België dan in Leipzig?"

Vandaag is mijn eerste lesdag. Eigenlijk de tiende. Of ja, de achtste. Zoiets, ja.
En alles is goed geregeld hier. Wat fijn.