Treinplezier

Gisteren nam ik de trein naar Brussel. Zonder vriendjes.

Gelukkig waren er andere mensen die wilden sociaal doen tegen mij. De eerste waren twee vijftienjarigen, gelmannetjes. Neem dit zo letterlijk mogelijk op. Met de gelpot in het zakje voelden ze zich veilig. Tot ze doorhadden dat een gelpot een deksel heeft. Dit deksel hoor je dicht te draaien vooraleer je die gelpot ondersteboven houdt. Opeens waren ze vies en vuil en wilden ze de gelpot door het raampje gooien. Toch bewaarde de dapperste zijn kalmte, en bedacht dat je met wc-papier het overtollige slijm wel kunt afvegen. Alleen jammer dat er op dat moment in geen van beider wc's toiletpapier te vinden was. En nee, ik heb mijn papieren zakdoekjes niet afgestaan.

De tweede groep die contact met mij zocht was zo mogelijk nog ... euhm, om het proper te houden, mogen jullie zelf een passend woord plaatsen. Acht man met een jupilerblikje in de hand. Dolle pret verzekerd! Vooral toen één -echt wel de plezantste, hij was verkleed als fluostift- besloot dat hij een levende jukebox was. En iedereen heeft het geweten. En weet je wat het raarste is van allemaal? Die gasten vonden zichzelf grappig.

Ik kan maar één ding besluiten: volgende keer wil ik mijn eigen vriendjes...