Treinplezier II

Heb ik ooit gezegd dat ik de trein niet tof vind?

Nee?
Wel, ik vind de trein dus NIET TOF!

Gisteren zou ik mijn aller Kirsten gaan bezoeken, nu die nog eventjes in het land is. Om 13u30 (netjes op tijd) kom ik aan in het station. Het is er vreemd. Een trein staat net buiten het station. Mijn autistische hart maakt een sprongetje. Zo hoort het niet!

Mijn realistische hart heeft een dipje, maar weet dat het nu eenmaal zo is, en gaat daarna op onderzoek uit.

Die trein staat er blijkbaar al sinds 12u40. Een slim kind -alleen niet op dat moment- was haar bagage op het perron vergeten. (Wat had ik gezegd over slim?) Slimme kinderen weten dat je je bagage best niet achterlaat, en daarom springt ze van de trein. Dat is evenmin slim als de trein al rijdt. Ze wordt afgevoerd, en de trein staat vast voor onderzoek. En nee, na anderhalf uur is die nog steeds niet vrijgegeven. Maar bij de NMBS werken ze aan een oplossing. Gelukkig. Ik hou van de NMBS, enkel al daarom.

Na een twintigtal minuten gekwaak samen met de andere passagiers (kun je ze al zo noemen als ze nog niet op een voertuig zitten?) kwam een Lijnbus ons oppikken. In het station van Komen-Comines (ja, wat een rare naam heeft die stad!) zou een nieuwe trein klaarstaan, die wel rijdklaar was.

Hoera, jochei, gejuich alom! Toen men zei dat het achterste deel verder zou rijden naar Brussel, en het voorste deel zou terugkeren naar Poperinge, hebben we allemaal wijselijk onze mond gehouden, en gewacht wat er zou gebeuren. Wel ja, een minuutje of twee achteruitrijden, een minuutje of tien wachten, en we kunnen vertrekken! Ja! WE KUNNEN VERTREKKEN!

Met de trein beleef je méér!