Aydin Teker - HarS

Gisteren heb ik samen met Pieter wat cultuur opgesnoven, in het kader van het KunstenFestivalDesArts. En omdat ik -geheel toevallig- er toch een recensie over geschreven heb, kan ik deze even goed met jullie delen. Je mag altijd laten weten wat je ervan vindt :) (De foto hier heb ik trouwens schaamteloos gepikt van op de site van de choreografe)

Harp tot leven gewekt

Een leeg podium met in het midden een eenzame harp. Deze eenzaamheid wordt benadrukt door eenvoudige witte belichting. Als golven sluieren witte gordijnen de muren van de Brigittinenkapel. Deze unieke locatie zet meteen een bepaalde sfeer. Het publiek wacht muisstil af tot er beweging komt op het podium.

Op deze stilte vangt Ayse Orhon, de danseres die de choreografie van Aydin Teker vertolkt, haar relatie aan met de harp. Heel traag, maar uiterst zelfverzekerd, leert ze haar tegenspeler kennen. Begeleiding van muziek blijft uit. Dit maakt de sfeer intenser, en alle toeschouwers kijken gefascineerd toe hoe de danseres met het instrument voortbeweegt. Af en toe bespeelt de danseres de harp wel, maar de muziek die we dan te horen krijgen, is eerder een toevallig gevolg uit de ontdekking van elkaars ‘lichaam’. Dramatische klanken, die de toeschouwers een kippenvelmoment bezorgen, benadrukken hun woelige relatie. Deze scènes worden afgewisseld met periodes van balans en rust. Naarmate hun relatie vordert, verandert hun duet in een samengesmolten solodans: de danseres verdwijnt langzaam tot aan haar middel in de klankkast en zo bewegen ze in ultieme samenhorigheid over het podium.

Choreografe Aydin Teker gaat steeds kunstzinnig te werk en probeert telkens iets experimenteels in haar dansen te leggen. In aKabi, haar vorige productie, werd er op uiterst hoge zolen gedanst waardoor de dans een prachtig spel van balans werd. Dit maal worden de grenzen afgetast met een harp die tot leven gewekt wordt. Het is werkelijk verbazingwekkend om te zien hoe een instrument de leiding in de dans kan overnemen. Dit experiment is uiterst geslaagd.