Lemi Ponifasio / MAU
TEMPEST II
Hun wereld door hun ogen
Als je in het KVS-gebouw de theaterbol binnenstapt, kom je letterlijk in een andere wereld terecht. Het is de wereld van Lemi Ponifasio, de regisseur van het stuk Tempest II. Hij projecteert niet het beeld dat de Westerlingen hebben over de Maori’s, maar schetst hoe de inheemse bevolking van Nieuw-Zeeland zichzelf ziet. Hierdoor legt hij genadeloos de onderdrukking bloot die een grote schaduw werpt op hun paradijs.
De lichten in de zaal doven heel plots. Het donker werkt beklemmend. Na een aantal seconden schrikt de hele zaal op door een overdonderend geluid. Op het podium staan een man en een engel met hun blik naar boven gericht: biddend proberen ze tot een betere wereld van geweldloosheid te komen. Als de man zijn gebed staakt, wordt duidelijk dat er nog veel te bidden valt. De rauwe kreten van onmacht die het engelenmeisje uitstoot, zijn bijna luguber te noemen. Uit haar lichaamshouding blijkt dat ze een zware last draagt. De voorstelling, waarin dans en theater verweven worden, draagt duidelijk een boodschap uit. In de dansen worden elementen van de inheemse Maoricultuur verwerkt; het theaterspel zelf vormt de basis van het verhaal. Tame Iti, die door zijn getatoeëerde gezicht een indrukwekkende persoonlijkheid uitstraalt, is ook in het echte leven een activist die opkomt voor de rechten van de inheemse bevolking. In deze voorstelling loopt hij begeesterd over het podium, terwijl hij gesticulerend zijn protest tot uiting brengt.
Het stuk draagt een beklemmende, bijna deprimerende sfeer over. Mensen zien af, stikken in stof, sterven. Zonder voorkennis blijf je zitten met een frustrerende onwetendheid, omdat het stuk niet makkelijk te doorgronden valt. Indrukwekkend is het wel. De regisseur heeft niet de bedoeling de kijkers een gezellige avond te laten beleven, maar streeft ernaar het publiek te raken door hen de andere kant te laten zien van wat zij enkel kennen als ‘het aards paradijs’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten