Levensloop

Ik was tien en ik was sportief. Wekelijks volgde ik balletles. Eind mei, begin juni was er opendeurdag. In de kleedkamer oefenden we onze pirouettes. Een hand in mijn gezicht, en dan een blauw oog.

Ik ben twintig en ik ben sportief. Dagelijks sta ik op mijn crosstrainer. Eind mei, begin juni. Gelukkig geen opendeurdag. In de slaapkamer cross ik erop los. Een stok in mijn gezicht, en inderdaad...

Zal ik sportief zijn als ik dertig ben?

Blij

De bachelorpaper is ingebonden en - nog veel beter - ingediend! Nu zijn we blij en leren we spelling en grammatica! En zijn we blij.

Ba-pa

Stel: ik schrijf een zin op het einde van een alinea, met als bedoeling een conclusie neer te pennen. Als commentaar krijg ik " erläutern, weshalb dies so unbedingt sein muss!"

Loopt er iets fout, of is dit gewoon een idee?
Jaja, het is me wat, die bachelorpaper...

En welk schrijverstype bent u?

In het handboek redactie (p. 132, 'k ben te lui om te zoeken wat het uitgavejaar is. Maar de achternaam van de auteur kan ik je wel meegeven: Lydia Vroegindeweij. Grappig hé) kwam ik de vijf schrijverstypen tegen. Het is wel grappig om te zien hoe makkelijk je je in één type kan plaatsen. Weten jullie wie ik ben? En wie jullie zelf zijn?

Hier gaan we!

1. De ideeënmaker: deze auteur is zeer sterk in de voorbereidende fase. Ideeën over hoe het kan of moet stromen volop, en hij wordt daar zelf meestal erg enthousiast van. Als het erop aankomt om de ideeën te structureren tot concrete teksten, kan het proces veel moeizamer verlopen.
2. De verzamelaar: de verzamelaar, ook wel documentalist genoemd, verzamelt allerlei bronen. Zijn bureau is overladen met mapjes met knipsels die allemaal van pas kunnen komen bij het schrijven. Zelfs en verfijnde rubricering in een zelf ontwikkeld systeem komt voor. Maar het echte schrijfwerk wordt steeds uitgesteld.
3. De architect: deze auteur bouwt een duidelijke structuur in de opzet van de tekst. Het strategisch voorbereiden van de schrijftaak gaat prima, maar hij kan wel moeite hebben met het uitvoerende werk.
4. De dichter: dit is iemand die zijn creatie beeldend ontwerpt en zich uitput in mooie woorden en creatieve vondsten. Soms is deze auteur geneigd zich erg door zijn eigen fantasie te laten meeslepen en voldoet de tekst niet aan het doel waarvoor deze moet worden gemaakt.
5. De eindredacteur: de auteur die zich als eindredacteur opstelt, is heel goed in het reviserenv an teksten als ze er eenmaal liggen, maar hij heeft wel veel moeite met het op gang brengen van de ideeënstroom.

Pretty obvious, no?

Liefde is...

een zelfstandig naamwoord.

En eigenlijk had ik deze zin al een paar keer meer hebben moeten lezen. Maar kom. Uit eerbetoon mag hij toch op m'n blog.

Hopeloos?

Vandaag kreeg iedere Vlekhostudent een mailtje in zijn mailbox. "Tips en handige telefoonnummers" stond er als onderwerp. Dat is wel lief. Examens zijn verschrikkelijk zwaar, en tips zijn meer dan welkom. En qua telefoonnummer kunnen ze dat van de ombudsvrouw er wel bij vermelden. Stel dat je een foute trein genomen hebt, en te laat op je examen aankomt, dan kun je dat ten minste laten weten. Maar neen hoor. Geen telefoonnummer van de ombudsvrouw. Van wie dan wel?

Goh ja... de zelfmoordlijn.
Voor de mensen met interesse: 02/649 95 55

En dan nog zeggen dat onze examens niet zo zwaar zouden zijn.

Tempest II door de ogen van de professionals

Pieter belde mij daarstraks op. Hij wist mij te zeggen dat er op Het Journaal een stukje werd uitgezonden over Tempest II. Een beetje verontwaardigd klonk het door de hoorn dat "ze de levendigste stukjes van de voorstelling hebben laten zien, en het voorstelden alsof het aantrekkelijk was".

Omdat ik vandaag gewoon heel nieuwsgierig ben, ben ik ook maar een kijkje gaan nemen (dit zijn overigens geen krampachtige pogingen om mij niet met schoolwerk bezig te houden. Het vloeit er net allemaal door uit) op de site van De Redactie. Ikzelf heb het stuk niet als aantrekkelijk beschreven, omdat ik het niet snapte en eigenlijk de hele tijd gefrustreerd - en ook lijdzaam - toekeek.

Soit. Al snel vond ik het artikel terug. Ik neem aan dat het een wat afgeslankte versie is van wat er op de televisie te zien was, maar het geeft toch meteen een beeld.

Bovendien geeft het ook tekst. Dit staat er te lezen:

za 17/05/08 - In de Brusselse KVS is een opmerkelijke productie te zien. Tame Iti, een activist die opkomt voor de rechten van de Maori's, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland, danst er in de voorstelling "Tempest II".

Zoals de titel aangeeft, is het stuk -losjes- gebaseerd op William Shakespeare, want ook zijn "The tempest" gaat over macht en onderdrukking.

"Terrorisme is niet uitgevonden op 11 september", Lemi Ponifasio, de regisseur van het stuk. "Gekoloniseerde volkeren worden al 500 jaar lang geterroriseerd".

Naar die onderdrukking van de Maori's verwijst "Tempest II". Tame Iti, wiens lichaam beschilderd is met traditionele Maori-tekeningen, heeft in Nieuw-Zeeland onderdukking zelf ondervonden.

Hij spreekt het publiek toe in de taal van zijn volk. "Het maakt niet uit dat niemand de taal begrijpt", zegt hij. "Iedereen kan er zijn eigen verhaal bij verzinnen".

Excuseer, ik weet natuurlijk ook wel dat een journalist zijn mening niet zal weergeven, en enkel de feiten, maar sommige dingen storen me toch wel een beetje.

1) die titel mag die verwijzing naar Shakespeare dan wel aangeven, maar als je dat niet toevallig leest, of als dat niet ter sprake gekomen was in het interview, dan ruik je dat dus niet hé. Ik vind het echt verkeerd om dat als zo vanzelfsprekend voor te stellen

2) Fijn dat het gequotet wordt, dat iedereen er zijn eigen verhaal bij kan verzinnen. Ik kon het alleszins niet. En doordat de journalist enkel objectieve info geeft, kunnen we helemaal niet afleiden of hij dat wel kon. Jammer...

Bekend!

Een docent heeft een kwartier geleden een e-mail gestuurd. Eigenlijk te categoriseren onder 'spam' maar omdat we nu eenmaal heel bereidwillig zijn om te helpen, heb ik de enquête braafjes ingevuld. Toen de vraag "mijn toekomstige werkgever kan mij terugvinden als hij mijn naam googlet" op het scherm verscheen, was ik eigenlijk vrij zeker dat dit wel het geval was.

Maar nieuwsgierig als ik ben, heb ik mijn naam opnieuw gegooglet, om te zien welke sporen ik ondertussen nog zoal heb nagelaten. Mijn naam komt onder andere twee keer voor dankzij facebook, eenmaal op de site van de unief van Leipzig (leve het werkstuk van Valenz) en -hieperdepiep- ook eenmaal op de site van de enige echte HUBrussel. Mijn Erasmusblog pronkt er in volle glorie. Meer zelfs, er wordt ook gerefereerd naar deze blog, waar jullie deze woorden nu lezen.

Naast mezelve zijn ook Greet, Elien en Anneleen hierdoor superbekend aan het raken. Een foto van ons in Berlijn siert alles wat op. Voor de nieuwsgierigen onder ons, dit is de link.

Tempest II

Gisteren was het weer recensietijd. Deze keer was het stuk minder mijn ding, maar aangezien ik dan toch mijn schrijfsel ingediend heb, kan ik het evengoed aan al mijn lezertjes laten zien (deze versie is al aangepast - met dank aan mijn docent)

Lemi Ponifasio / MAU

TEMPEST II

Hun wereld door hun ogen

Als je in het KVS-gebouw de theaterbol binnenstapt, kom je letterlijk in een andere wereld terecht. Het is de wereld van Lemi Ponifasio, de regisseur van het stuk Tempest II. Hij projecteert niet het beeld dat de Westerlingen hebben over de Maori’s, maar schetst hoe de inheemse bevolking van Nieuw-Zeeland zichzelf ziet. Hierdoor legt hij genadeloos de onderdrukking bloot die een grote schaduw werpt op hun paradijs.

De lichten in de zaal doven heel plots. Het donker werkt beklemmend. Na een aantal seconden schrikt de hele zaal op door een overdonderend geluid. Op het podium staan een man en een engel met hun blik naar boven gericht: biddend proberen ze tot een betere wereld van geweldloosheid te komen. Als de man zijn gebed staakt, wordt duidelijk dat er nog veel te bidden valt. De rauwe kreten van onmacht die het engelenmeisje uitstoot, zijn bijna luguber te noemen. Uit haar lichaamshouding blijkt dat ze een zware last draagt. De voorstelling, waarin dans en theater verweven worden, draagt duidelijk een boodschap uit. In de dansen worden elementen van de inheemse Maoricultuur verwerkt; het theaterspel zelf vormt de basis van het verhaal. Tame Iti, die door zijn getatoeëerde gezicht een indrukwekkende persoonlijkheid uitstraalt, is ook in het echte leven een activist die opkomt voor de rechten van de inheemse bevolking. In deze voorstelling loopt hij begeesterd over het podium, terwijl hij gesticulerend zijn protest tot uiting brengt.

Het stuk draagt een beklemmende, bijna deprimerende sfeer over. Mensen zien af, stikken in stof, sterven. Zonder voorkennis blijf je zitten met een frustrerende onwetendheid, omdat het stuk niet makkelijk te doorgronden valt. Indrukwekkend is het wel. De regisseur heeft niet de bedoeling de kijkers een gezellige avond te laten beleven, maar streeft ernaar het publiek te raken door hen de andere kant te laten zien van wat zij enkel kennen als ‘het aards paradijs’.

Bedelaars aan huis

Gisteren kwam een vrouw huis aan huis. Toen ik de deur opendeed, stond ze al aan te bellen bij de buren. Om te vragen of ze geld kon krijgen. Jammer voor haar, maar ik ben niet rijk.

Aydin Teker - HarS

Gisteren heb ik samen met Pieter wat cultuur opgesnoven, in het kader van het KunstenFestivalDesArts. En omdat ik -geheel toevallig- er toch een recensie over geschreven heb, kan ik deze even goed met jullie delen. Je mag altijd laten weten wat je ervan vindt :) (De foto hier heb ik trouwens schaamteloos gepikt van op de site van de choreografe)

Harp tot leven gewekt

Een leeg podium met in het midden een eenzame harp. Deze eenzaamheid wordt benadrukt door eenvoudige witte belichting. Als golven sluieren witte gordijnen de muren van de Brigittinenkapel. Deze unieke locatie zet meteen een bepaalde sfeer. Het publiek wacht muisstil af tot er beweging komt op het podium.

Op deze stilte vangt Ayse Orhon, de danseres die de choreografie van Aydin Teker vertolkt, haar relatie aan met de harp. Heel traag, maar uiterst zelfverzekerd, leert ze haar tegenspeler kennen. Begeleiding van muziek blijft uit. Dit maakt de sfeer intenser, en alle toeschouwers kijken gefascineerd toe hoe de danseres met het instrument voortbeweegt. Af en toe bespeelt de danseres de harp wel, maar de muziek die we dan te horen krijgen, is eerder een toevallig gevolg uit de ontdekking van elkaars ‘lichaam’. Dramatische klanken, die de toeschouwers een kippenvelmoment bezorgen, benadrukken hun woelige relatie. Deze scènes worden afgewisseld met periodes van balans en rust. Naarmate hun relatie vordert, verandert hun duet in een samengesmolten solodans: de danseres verdwijnt langzaam tot aan haar middel in de klankkast en zo bewegen ze in ultieme samenhorigheid over het podium.

Choreografe Aydin Teker gaat steeds kunstzinnig te werk en probeert telkens iets experimenteels in haar dansen te leggen. In aKabi, haar vorige productie, werd er op uiterst hoge zolen gedanst waardoor de dans een prachtig spel van balans werd. Dit maal worden de grenzen afgetast met een harp die tot leven gewekt wordt. Het is werkelijk verbazingwekkend om te zien hoe een instrument de leiding in de dans kan overnemen. Dit experiment is uiterst geslaagd.

Tip

Aan al diegenen met een zwakke maag: beschimmeld brood is niet goed voor je.

Ramptoerisme

Eergisteren en gisteren ging festival Ten Vrede door. De Kreuners hebben we gemist de vrijdag. Jammer? Beetje maar :) De nachtelijke wandeling op het strand van De Panne is hoogstwaarschijnlijk meer de moeite geweest. Slijmerig zand kan trouwens enorm vies aandoen, als je er niet op voorbereid bent dat je daarin zult trappen. Er was ook een prachtige nachtelijke gloed te zien, net als de geur van verbrande champignons. Het is minder vreemd dan je op het eerste zicht denkt, dat deze beide zaken in één zin staan, want feitelijk hoorde bij die gloed ook een steekvlam en een grote wolk rook. We wilden de ramptoerist uithangen, maar uiteindelijk hebben we beseft dat de brandweer echt niet op ons zou wachten om te beginnen blussen. Tegen dat we daar geweest waren, was alle dolle pret waarschijnlijk al voorbij.

De volgende dag hebben we dat gelukkig goedgemaakt. Op Ten Vrede is een man hardhandig (allez ja, beetje maar hé) opgepakt door de politie. Merken jullie ook de ironie?

Voor de rest rulet Bart Peeters big time. En Petra ook. "Merci!"

Paper

Vandaag heb ik een docente gemaild om te vertellen da'k eigenlijk niet meer naar haar les ga. Mijn bachelorproef gooit roet in het eten. Ze heeft me teruggemaild dat ze het verstond en wenst me succes met alles. *Moment van algemene vertedering* 'k Vind het heel lief, echt waar. Merci.

En dan komt het hé. De zaging over de bachelorproef. Alhoewel ik jullie ga sparen. Je 20 uur intensief bezighouden met dat ding levert de volle drie pagina's opbrengst op. En als ik nu eens wist of ik goed bezig was hé... (Zie je wel dat het meevalt?!)

We zullen ons er maar opnieuw aanzetten zeker.
Greetz! (dit is stoer)

Gulle schenker

Ik zou kunnen klagen over mijn bachelorproef, maar ik doe het toch maar niet.
Ik zou kunnen schrijven over het fantastische weer, maar dan val ik toch maar in herhaling.

Daarom: dank aan mijn gulle Erasmusstad! 49 euro is (eindelijk) gestort. Die kunnen we alvast gebruiken om terug naar Leipzig te reizen en mijn bankrekening te sluiten.

Think positive

Vandaag heb ik een aantal opmerkingen gekregen die mij deugd hebben gedaan. Er zijn dus meer mensen gelukkig door het mooie weer. En ik profiteer er natuurlijk van.

En ik heb een goede daad gedaan. Jaja, ik ben trots.

Zomer

Ik zit in de zon, en ik ben gelukkig.

Dit mocht ook wel even gezegd

Twijgje

Er wordt een stokjesoorlog ontketend op het internet, en ik word erbij betrokken. Wat fijn. Andere mensen virtueel pijn doen met afgebroken takken en afgewerkte ronde staven (liefst uit metaal). En dit alles om te weten wat het dichtstbijzijnde boek van je belaagde is. Wel, ook dat zal pijn doen.

1. Pick up the nearest book of 123 (or more) pages.

Ha, the nearest book hier is een turf van 851 pagina's. Meer dan 6x zoveel als gevraagd. Het draagt de uiterst uitnodigende titel 'The Handbook of Discourse Analysis' en is Edited by Deborah Schiffrin, Deborah Tannen & Heidi E. Hamilton. Maar eigenlijk is het een compilatie van een veertigtal verschillende visies van wetenschappers die betrekking hebben op discours. Fijn.

2. Open the book to page 123 and find the 5th sentence.

We will refer to the poset relating the link and the prior context (in (6), {elements of a house}) as the anchoring set, or anchor.

3. Post the next three sentences.

"The relation between the link and the anchor, which we will refer to as the linking relation (cf. Strand 1996a), is always a poset relation. The relation between the anchor and the prior context, however, is not always a poset relation. Consider (7):

(7) a. I promised my father -on Christmas Eve it was - to kill a Frenchman at the first opportunity I had."


Wat een cliffhanger! Lees zeker het boek om te weten wat (7) b zal verkondigen. Spanneennnnnd!

En zo is mijn moment van stokjesglorie alweer voorbij. Ik gooi het stokje nu naar Simon, omdat er ook nog foto's van muizen op de blog terecht moeten komen. En ik vind dat Griet ofwel een blog moet opstarten ter ere van dit stokje, en haar eerste bericht eraan moet wijden, ofwel in een reactie op mijn blog haar stokjesmoment moet blootgeven. En als derde persoon neem ik Greet. Jij mag zelf kiezen hoe je de resultaten van je stokjesavontuur kenbaar maakt.

3 mei

Woehoew, ik spring als een puberaal kind in het rond - en nee, ik aap mijn dierbare nicht niet na, ik ben haar voorbeeld! - want ik heb een reactie van een BV op mijn blog!Ik ken hem namelijk. En hij kent mij. Maar ik ben niet bekend. Maar nu toch al een beetje meer. En ik heb van hem ook een rode Looza gekregen -met bloedsinaasappel, en niets anders (1 punt). En o ja, The Lord of the Rings was blijkbaar echt een beter idee geweest.


Nog iets? Nee, ik denk dat ik opnieuw moet gaan doen alsof ik saai ben.

Feestdag?

2 mei... Is het vandaag nu een feestdag of niet? Voor mij, en menig medestudent, alvast niet. Aan al de anderen: geniet er maar van. Wij zullen wel lachen als *wij* vakantie hebben.